اشعار

نام حـسین را که نـوشتـم قـلم گریست            اول قـلم گریست سپس دفترم گریست

هر چند باعث همۀ گریه ها (غـم) است            اما همین که داغ تو را دید غم، گریست

حـسیـن آییـنـه دار جـمـال توحید است            حسین جلـوه نـمای جـلال توحید است

حسین منحصراً واصل الی الحق است            حـسین مـظهـر تام کـمـال توحید است

در حرم پیچید عطر سیب؛ زائر فیض برد          هرکسی در بارگاهت بود حاضر فیض برد

با بیان روضه هایت پلک من هم خیس شد          چشمهایم چون زمین خشک و بایر فیض برد

تو روی دست پـیـمـبـر تـمــام قــرآنـی            تو دست لطف خــدا را قـدیم الاحسانی

تو زنـدگـانـی خــونـی تو کـشتۀ اشکی            تو در کنــار دو دریا ذبیــح العـطشانی

ای آن که دلت آینۀ نــور جلــی است            فرمود کسی که حجّت لم یـزلی است

در حال نمــاز ســورۀ فجــر بـخـوان            چون سورۀ فجر بـر حسین بن علی است

یک جهان روضه و یک ماه محـرم داری           آه، آقــای غــریــبــم چــقــدر غــم داری
تا ابــد هم که بخـوانند هـمه مــرثـیــه ات            بـاز هم روضۀ نا خـوانده به عــالم داری

مـیــخانه مـگر بال و پــرم را بـپـذیـرد            تـــا آتــش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظـرفیت دل در گرو پاکیِ ظـرف است            ای کـاش همیــن مختصـرم را بپـذیـرد

تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

روح مسیـح در نـفس جــان‌فزای توست            خورشید انبیا سـر از تـن جــدای توست

جان نبی تویی که «أنا مِن حسین» گـفـت           خون خدا تویی که خدا خون بهای توست

دل را که گفته اند حـریـم خدای توست            آری مقـدس است اگـر مـبـتـلای توست

اشکی که پـاک می کـند آثـار جـرم را            آن گریه های بر غم و بر روضه های توست

آفــرینش ز ازل ســر به گـریـبـان تو بود           چرخ گردون، چو یکی گوی به دامان تو بود

خــاک پــای تو گِــلِ آدم و حــوّا گــردیـد           خضر از خــانه به دوشان بیـابـان تو بود

داغت اگــر نبود دو عــالــم نداشـتـیم             چیــزى نداشتیم اگر این غــم نداشتیم

امشب براى مــادرمان هم دعــا كنیم             بى ‏شیر او دو چـشمۀ زمـزم نداشتیم

ای به گـنـجـیـنـۀ ِخلـقت دُر نایاب حسین            رحمت واسـعـۀ حق تویی اربـاب حسین

کشتی نوح هم از مرحمتت یـافت نجـات            تویی امیــد رهــاییم ز گــرداب، حـسیـن

روز ازل که روضۀ تان را خــدا نوشت           اول به جای کـعـبـۀ خود، کـربلا نـوشت

چندین هزارسال خودش روضه خواند و بعد           نام پـیـمـبـران اولـوالـعــزم را نـوشت...

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست           شکر خدا که روزی ام از سفـره شماست

شکـر خــدا که پــای شمــا سیـنـه می زنم           شکـر خــدا که درد مــرا نـامتـان دواست

هر کسی قطره بُوَد ذکـر تو دریــاش کند         هر که سرمست تو شد مهر تو شیداش کند

گر گدایی کند عالم ز همین خانه بس است         هــر گــدا را کــرم دست تو آقــاش کـنــد

منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

تا گــریه بر حـسیـن تـمنـّای خلقت است            بین من و تـمــام مــلائـك رقــابـت است

نزدیــك می كـنـد دل ما را به هم حسیـن            این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

بالاتــرین عبادت ما کار نــوکــری ست           نوکـر شدن زمـیـنـۀ فـردای بهتری ست

ما ســال هـا اسیــر کـمــالات دلــبــریــم           او قرن ها مــدرس احساس دلبــری ست